2026: Η χρονιά που η Ελλάδα πρέπει να αποφασίσει αν θα πάει μπροστά ή θα μείνει πίσω

 

2026: Η χρονιά που η Ελλάδα πρέπει να αποφασίσει αν θα πάει μπροστά ή θα μείνει πίσω

Όλη η Ελλάδα σήμερα ζει σε ένα περίεργο σημείο ισορροπίας. Από τη μία βλέπεις τουρισμό να «χτυπάει κόκκινο». Επενδύσεις, μεγάλα έργα, ανάπτυξη, αισιοδοξία. Από την άλλη όμως βλέπεις κάτι πολύ διαφορετικό: χαμηλούς μισθούς, ακρίβεια που δεν σταματάει, νέους που παλεύουν να σταθούν στα πόδια τους, οικογένειες που ασφυκτιούν.

Και κάπου ανάμεσα σε αυτά τα δύο, υπάρχει μια αλήθεια που δεν λέει κανείς ανοιχτά:

👉 Η Ελλάδα πάει μπροστά… αλλά όχι για όλους.

Το 2026 θα είναι η χρονιά που αυτό θα φανεί πιο καθαρά από ποτέ.

Οι τιμές μένουν ψηλά, το κόστος ζωής πιέζει παντού και ο μισθός απλώς δεν φτάνει. Νέοι 20–35 ετών παλεύουν με δύο δουλειές, με ενοίκια που θυμίζουν ξένες πρωτεύουσες και με μια αγορά εργασίας που υπόσχεται πολλά, αλλά δίνει λίγα.
Κι όσο κι αν η τηλεόραση μιλά για «ανάπτυξη», οι περισσότεροι ζουν μια τελείως διαφορετική πραγματικότητα.

Κάθε μέρα το ίδιο ερώτημα:
Πόσο ακόμα θα αντέξει ο κόσμος;

Την ίδια στιγμή, ο τουρισμός μεγαλώνει σαν μηχανή που δεν σταματά. Νησιά γεμάτα, ξενοδοχεία χτίζονται, αεροδρόμια επεκτείνονται.
Μα όσοι δουλεύουν εκεί — ειδικά οι νέοι — βλέπουν κάτι άλλο:
εξαντλητικά ωράρια, εποχικές δουλειές και μισθούς που δεν δικαιολογούν την κούραση.

Και κάπως έτσι η Ελλάδα χωρίζεται στα δύο:
➡️ η Ελλάδα που βλέπεις στις ειδήσεις
➡️ και η Ελλάδα που ζεις στην πραγματικότητα

Το 2026 πρέπει επιτέλους να γίνει η χρονιά που αυτά τα δύο θα ενωθούν.
Που η ανάπτυξη δεν θα είναι απλώς μια λέξη — αλλά θα φαίνεται στην τσέπη.
Που η νεολαία δεν θα φεύγει, αλλά θα μένει.
Που η χώρα δεν θα βασίζεται μόνο σε τουρίστες, αλλά στους ανθρώπους της.

Γιατί χωρίς τους ανθρώπους της, καμία χώρα δεν πάει μπροστά.
Κανένα ρεκόρ δεν έχει αξία.
Καμία επένδυση δεν έχει νόημα.

Το 2026 είναι η χρονιά της επιλογής:
Θέλουμε μια Ελλάδα για λίγους ή μια Ελλάδα για όλους;

Κι αν δεν αλλάξει κάτι τώρα… τότε πότε;